تاندونیت چیست و چگونه درمان می شود؟

تاندونیت التهاب یا تحریک تاندون (طناب ضخیمی که استخوان را به ماهیچه می چسباند) است. این وضعیت باعث ایجاد درد مفاصل، سفتی و ناتوانی در حرکت ناحیه آسیب دیده شود.

در حالی که تاندونیت می‌تواند در هر یک از تاندون‌های شما رخ دهد، اما بیشتر در اطراف شانه‌ها، آرنج، مچ دست، زانو و پاشنه پا دیده می‌شود.

اکثر موارد تاندونیت را می توان با استراحت، فیزیوتراپی و داروها برای کاهش درد با موفقیت درمان کرد. اگر تاندونیت شدید باشد و منجر به پارگی تاندون شود، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشید.

چه چیزی باعث تاندونیت می شود؟

تاندونیت اغلب در اثر ضربه‌های مکرر و جزئی بر روی ناحیه آسیب‌دیده یا یک آسیب جدی‌تر ناگهانی ایجاد می‌شود. فعالیت های زیادی وجود دارد که می تواند باعث تاندونیت شود، از جمله:

• باغبانی
• چنگ زدن
• نجاری
• تمیز کردن خانه
• بیل زدن
• رنگ آمیزی
• تنیس
• گلف
• اسکی
• پرتاب

وضعیت بدنی نادرست در محل کار یا خانه یا عدم آمادگی لازم قبل از ورزش نیز خطر ابتلا را افزایش می دهد. سایر عوامل خطر تاندونیت عبارتند از:

• یک استخوان یا مفصل غیرطبیعی یا نامناسب (مانند تفاوت طول پاها یا آرتروز در مفصل) که بر ساختارهای بافت نرم فشار وارد می‌کند.
• استرس های ناشی از سایر بیماری ها، مانند آرتریت روماتوئید، نقرس، آرتریت پسوریاتیک، اختلالات تیروئید، یا واکنش های غیرمعمول دارویی.
• زمانی که تاندون ها عادت به انجام یک حرکت ندارند. مثلا استفاده بیش از حد زود انجام دادن کارها. تاندونیت معمولا در افرادی که فقط در تعطیلات آخر هفته بازی و ورزش سخت می کنند رایج است.
• گاهی اوقات یک عفونت می تواند باعث تاندونیت شود، به ویژه عفونت ناشی از گاز گرفتن گربه یا سگ.
• آرتریت پسوریاتیک. این ترکیبی از یک اختلال پوستی (پسوریازیس) و التهاب مفاصل (بیماری آرتریت) است. اغلب ممکن است متوجه درد ضربان دار و سفتی در تاندون های انگشتان دست و پا شوید.

اگرچه تاندونیت می‌تواند به دلیل آسیب ناگهانی ایجاد شود، اما این وضعیت به احتمال زیاد ناشی از تکرار یک حرکت خاص در طول زمان است. اکثر مردم به این دلیل که شغل یا سرگرمی هایشان شامل حرکات تکراری است که به تاندون ها فشار وارد می کند، دچار تاندونیت می شوند.

استفاده از تکنیک مناسب به ویژه هنگام انجام حرکات ورزشی تکراری یا فعالیت های مرتبط با شغل بسیار مهم است.

عوامل خطر ابتلا به تاندونیت

عوامل خطر برای ایجاد تاندونیت شامل سن، کار در مشاغل خاص یا شرکت در ورزش های خاص است.

سن: با بالا رفتن سن افراد، تاندون‌های آن‌ها انعطاف‌پذیرتر می‌شوند و باعث می‌شود آسیب‌دیدگی آنها راحتتر‌ شود. این بیماری در بزرگسالان، به ویژه در افراد بالای 40 سال شایع تر است.

اشتغال: تاندونیت در افرادی که مشاغل آنها شامل موارد زیر است بیشتر شایع است:

• حرکات تکراری
• موقعیت های نامناسب
• لرزش
• اعمال فشار

ورزش ها: اگر در ورزش های خاصی که شامل حرکات تکراری هستند شرکت کنید، به خصوص اگر تکنیک شما بهینه نباشد، ممکن است احتمال ابتلا به تاندونیت بیشتر باشد. این ورزش ها عبارتند از:

• بیسبال
• بسکتبال
• بولینگ
• گلف
• دویدن
• شنا کردن
• تنیس

تاندونیت در کدام نواحی بدن رخ می دهد؟

تاندونیت تقریباً در هر ناحیه ای از بدن که تاندون استخوان را به عضله متصل می کند، می تواند رخ دهد. رایج ترین مکان ها عبارتند از:

• پایه شست
• آرنج
• شانه
• هیپ
• زانو
• تاندون آشیل

علائم تاندونیت چیست؟

علائم و نشانه‌های تاندونیت معمولاً در نقطه‌ای ایجاد می‌شوند که تاندون به استخوان می‌چسبد و معمولاً شامل موارد زیر است:

• درد در محل تاندون و ناحیه اطراف آن. درد ممکن است به تدریج ایجاد شود یا ناگهانی و شدید باشد، به خصوص اگر رسوبات کلسیم وجود داشته باشد.
• از دست دادن حرکت در شانه که “کپسولیت چسبنده” یا شانه یخ زده نامیده می شود.
• تورم خفیف

تاندونیت چگونه تشخیص داده می شود؟

در جلسه ویزیت، پزشک در مورد سابقه پزشکی شما می پرسد و یک معاینه فیزیکی از ناحیه آسیب دیده انجام می دهد. وی همچنین حساسیت و دامنه حرکتی شما را بررسی خواهد کرد.

حتما در موارد زیر پزشک را در جریان بگذارید :

• آسیب های اخیر یا گذشته
• ورزش و فعالیت های بدنی گذشته و حال
• شرایط پزشکی قبلاً تشخیص داده شده است
• هر گونه داروی تجویزی، داروهای بدون نسخه و مکمل های گیاهی که مصرف می کنید

اگر پزشک شما نتواند با معاینه فیزیکی تشخیص دهد، ممکن است آزمایش‌های اضافی را تجویز کند. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد:

• اشعه ایکس
• اسکن های ام آر آی
• سونوگرافی ها

تاندونیت چگونه درمان می شود؟

گزینه های درمانی تاندونیت به کاهش درد و التهاب در تاندون کمک می کند. درمان های خانگی اصلی عبارتند از:

• اجتناب از فعالیت هایی که مشکل را تشدید می کند
• استراحت دادن به ناحیه آسیب دیده
• اعمال گرما یا یخ
• مصرف داروهایی مانند استامینوفن، آسپرین، ایبوپروفن، یا ناپروکسن
• مصرف داروهای ضد التهابی بدون نسخه یا استفاده از ژل های ضد التهابی موضعی
• ناحیه را در یک باند بپیچید تا تورم برطرف شود
• انجام حرکات کششی و تمرینات برای تقویت قدرت و بهبود تحرک در ناحیه

اگر وضعیت در عرض یک هفته بهبود نیافت، به پزشک مراجعه کنید. ممکن است به درمان های پیشرفته تری نیاز داشته باشید، از جمله:

• تکیه گاه هایی مانند آتل، بریس یا عصا
• جراحی برای برداشتن بافت التهابی
• فیزیوتراپی
• تزریق کورتیکواستروئید

یک بار تزریق کورتیکواستروئید می تواند درد و التهاب را کاهش دهد، اما تزریق مکرر می تواند باعث ضعیف شدن تاندون و افزایش احتمال آسیب شود.

تاندونیت معمولاً به سرعت برطرف می شود اما برای برخی افراد، ممکن است عود کند و به یک مشکل مزمن یا طولانی مدت تبدیل شود. اگر حرکات تکراری یا استفاده بیش از حد منجر به التهاب تاندون شما شد، تغییر آن رفتارها می تواند خطر ابتلای مجدد به آن را کاهش دهد.

اگر التهاب درمان نشود، می‌تواند آسیب بیشتری مانند پارگی تاندون را ایجاد کند. جراحی اغلب برای پارگی تاندون و مواردی که به سایر درمان‌ها پاسخ نمی‌دهند، ضروری است.

در صورتی که با عوارضی مانند تب، تورم، قرمزی و گرم شدن مواجه شدید یا نتوانستید ناحیه آسیب دیده را حرکت دهید حتما باید به پزشک مراجعه کنید.

اینها می توانند نشانه هایی از مشکل دیگری باشند که نیاز به توجه فوری بیشتری دارد.

بیشتر بدانید:

پارگی تاندون شانه

التهاب مفصل

عفونت مفصل

بهبودی تاندونیت چقدر طول می کشد؟

از بین رفتن تاندونیت ممکن است هفته ها تا ماه ها طول بکشد، بسته به شدت آسیب شما. شما می توانید آسیب های خفیف تاندون را خودتان درمان کنید و در عرض 2 تا 3 هفته احساس بهتری خواهید داشت.

از التهاب تاندون جلوگیری کنید

این اقدامات ساده را برای کاهش احتمال ابتلا به تاندونیت انجام دهید:

• آمادگی جسمانی خود را حفظ کنید و قدرت عضلانی خود را افزایش دهید.
• قبل از ورزش بدن خود را گرم کنید.
• از استفاده بیش از حد و حرکات تکراری خودداری کنید.
• هنگام کار پشت میز یا انجام کارهای دیگر از وضعیت مناسب استفاده کنید.
• برای مدت طولانی در یک موقعیت ثابت باقی نمانید. به صورت دوره ای حرکت کنید.
• در محل کار و در حین فعالیت های ورزشی از تجهیزات مناسب استفاده کنید.
• هنگام انجام فعالیت هایتان، در ابتدا به آرامی شروع به فعالیت کنید و به تدریج سطح فعالیت خود را افزایش دهید.
• در صورت بروز درد، فعالیت خود را متوقف کنید. از کمپرس سرد استفاده کنید و حداقل 20 دقیقه استراحت کنید.